Queenstown, halverwegen mijn reis

Queenstown, ofwel halverwege mijn reis

De laatste keer dat ik iets van me heb laten horen was ik nog op het Noordereiland, en nu een 3 weken later ben ik aangekomen in Queenstown. Deze stad ligt bijna helemaal in het zuiden van het zuidereiland en in de afgelopen dagen heb ik de oversteek gemaakt naar dit eiland en het grootste gedeelte van de westkust gezien.
Maar laat ik het makkelijk houden en bij het begin beginnen.
Mijn volgende stop was dus Taupo als ik verder ga waar ik de vorige keer geeindigd ben.
In Taupo stond op de planning dat ik de Tongariro crossing zou gaan doen, maar er is meer als alleen een wandeling te doen hier.
Ofwel ik heb een parachute sprong gemaakt, en dat was mega mega mega vet!!!
In het begin toen ik mijn naam op het formulier schreef keek ik er nog tegenop maar dat veranderde al snel.
Bij het hostel werden we opgehaald in een limousine en vanaf dat moment was het voor mij een groot feest. De rest die ook in de limo zaten waren niet zo in de feeststemming merkte ik maar mij maakte het allemaal niks meer uit. En wat gaat het dan ineens allemaal snel als je het zo naar je zin hebt. Voor ik het wist zat ik in het vliegtuig en waren we onderweg naar onze springhoogte van 15.000Ft, wat hetzelfde is al 4600 meter. En ja dan is het een behoorlijk eind als je door de deur van het vliegtuig omlaag kijkt, maar wat een supervet gevoel is dat! Helaas kon ik maar even genieten van het uitzicht in de deur, want zelf heb je niks meer te beslissen als je in het vliegtuig stapt. Mijn springinstructeur die zorgde er snel voor dat ik goed zat en toen was het Tsjoep het vliegtuig uit. Wat ik toen allemaal voelde en beleefde is niet uit te leggen maar ik heb genoten van het begin tot het einde. Na een vrije val van 60 seconden was het helaas tijd om de parachute te openen en zijn we rustig omlaag gegleden. Zelf mocht ik de parachute ook nog besturen en heb ik ook van het uitzicht genoten. Dit had ik ook wel een klein beetje proberen te doen tijdens de vrije val maar ja als je met een dikke 190km/h op de grond af denderd dan ben je daar niet helemaal mee bezig. En zoals jullie nu wel ondertussen in de gaten hebben ben ik veilig geland en als het aan mij lag had ik het nog wel 100x willen doen. Wat een kick krijg je hiervan, mijn dag kon niet meer stuk.

Helaas kon ik dit niet teveel vieren want de volgende dat stond de wandeling op het programma en daarvoor moest ik om 5.00 opstaan. Na een uurtje in de bus te hebben gezeten en de nodige veiligheidsspeeches aangehoord te hebben mochten we beginnen aan de Tongariro crossing.
Dit is een route die in de top 10 van de werelds mooiste wandelingen staat, en nu een paar weken nadat ik het heb gedaan ben ik het daar wel mee eens. Maar op de dag zelf had ik daar toch andere gedachten over. Na een uur te hebben gelopen kwamen we aan bij ' The devils stairs'. Dit is een prachtige omschrijving voor 1 uur lang een steile trap op klimmen. Bovenaan gekomen was ik behoorlijk buiten adem maar ben toen toch doorgegaan om ook nog eens een vulkaan te beklimmen. De bekende Mount Doom uit de Lord of the rings film kon je hier beklimmen en dit kon ik toch niet laten. Maar wat een verschrikkelijke klim, iets wat ze op een of ander manier vergeten waren in de veiligheids toespraak. Het was enorm steil en allemaal lossen stenen waar je overheen moest klimmen/klauteren/kruipen om boven te komen. Na het nodige gevloek was ik dan toch op de top aangekomen en je had hier een prachtig uitzicht over de hele route en gebied waar ik in was.

De afdaling ging gelukkig wat sneller maar was naar mijn mening nog gevaarlijker als omhoog. De truc was om een soort van schaatsend omlaag te gaan. Dit door grote stappen te maken in de losse stenen en je hak flink omlaag te drukken. Hierdoor rolde je als het ware over de stenen omlaag, alleen slaagde niet iedereen daar in. Met als gevolg dat er de nodige stenen van zo een 20 a 30 cm groot omlaag kwamen rollen. Gelukkig ben ik hier niet door geraakt maar er waren toch een paar die minder gelukkig waren. En aan het geschreeuw en gehuil te horen was dit niet echt prettig. Eenmaal onder aan gekomen stond mij ook niet zo een prettige verassing voor me klaar. Op het bordje van de route kon ik namelijk leze dat ik nog 17 km te gaan had en dat ik daar minimaal 4,5 uur voor nodig had. Dat is opzich nog niet zo een probleem alleen over precies 4,5 uur vertrok de laatste bus en als je die miste kon je zelf uitzoeken hoe je terug kon komen. Dit waren dus de meest verschrikkelijke uren van de hele route. Samen met nog wat anderen hebben we zowat de hele route dubbel tempo moeten lopen en het laatste stuk moeten rennen. En dat is een behoorlijke aanslag op je lichaam. Heb een paar dagen last van mijn benen en vooral mijn knieen gehad en daar heb ik nu met lange wandelingen nog last van. Maar goed ik heb het gedaan!! Het was het echt waard, wat een geweldig gebied was het waar ik doorheen heb mogen lopen. Heel apart om door een vulkaan gebied te waarvan je weet dat het ook nog wat actief is, aangezien er op de nodige plaatsen rook uit de grond spoot.

Na nog een paar prachtige dagen in Taupo te zijn geweest was het toch weer tijd om verder te gaan.
En om het verhaal niet absurt lang te maken ga ik niet ieder dorpje of stadje aanhalen waar ik ben geweest. Dan hadden jullie maar met me mee moeten gaan ;)
En het laatste spectaculaire wat ik op het noordereiland heb meegemaakt was de skatewedstrijd en de skaters op mijn kamer in Wellington. Hier aangekomen kwam ik erachter dat ik met een paar professionele skaters de kamer deelde. Ze vertelde dat ze hier voor een wedstrijd waren en ik kon het niet laten om toch even te gaan kijken. Echt tof om te zien wat die gasten allemaal doen op een skatebord. De ene truc nog moeilijker als de andere en de ene val nog harder en pijnlijker als de vorige. Hier heb ik me wel een paar uurtjes prima mee vermaakt en een paar super vette fotos gemaakt. Waar zelfs de sportfotograaf jalours op was!

Vanuit Wellington was de bedoeling dat we vroeg in de ochtend de ferry zouden pakken om naar het zuider eiland te gaan. Alleen had die besloten om kapot te zijn op de dag dat wij om 6.00 naast ons bed stonden. Met als gevolg dat we door onze uiterst vriendelijke en behulpzame buschauffeuse 4x terug gebracht zijn naar de stad, dit omdat het de tijd doodde was haar motto. Het feit is wel nog dat alles wat kapot gaat ook gemaakt kan worden en om 12 uur konden we dan uiteindelijk de oversteek maken. En 3 uurtjes later waren we er, en direct was te zien dat het zuidereiland veel meer natuur en groen heeft.Hier was ik erg blij mee want die grote steden is niks voor mij.

Na de oversteek stapte we snel de bus in en waren we onderweg naar Kaiteriteri, een klein plaatsje naast het Abel Tasman nationale park. In de bus had ik me voor een van de activiteiten opgegeven die hier te doen waren. Namelijk een 2 daagse kayak en wandeltrip in en door het park met een overnachting. Hier had ik wel zin in en samen met een andere Nederlander ,Arnoud, ging ik dit doen. Alleen kregen nauwelijk informatie over hoe en wat er ons allemaal te wachten stond. Het enige wat we te horen kregen was dat we eten moesten kopen, extra kleren mee moesten nemen en om 8.00 klaar moesten staan voor het hostel. Van verdere details had de lieftallige verschrikkelijke buschaffeuse dus nog nooit gehoord. Ook na verschillende keren aangedrongen te hebben dat ik toch meer informatie moest hebben kwam er geen zinnig woord uit haar. Ofwel bij mij was er paniek! En deze paniek werd de volgende dag na een paar uur al te hebben gekayakd weggehaald door onze gids. Hij kon me namelijk wel vertellen hoe het er verder allemaal uit ging zien en hoelang de wandeling terug naar het startpunt was. Vanaf toen was het dan ook weer allemaal super en tof en kon ik eindelijk vol gaan genieten van de prachtige omgeving waar ik inzat. Het is werkelijkwaar onbeschrijfelijk hoe mooi het daar was. Met als toppunt dat er bijna geen toeristen waren, we hadden dus het hele strand voor ons alleen. En savonds een prachtige heldere hemel met een uitzicht op de sterren die ik nog nooit gezien heb.
De dag erna was het vroeg opstaan en onze spullen die we niet nodig hadden konden we op het strand achterlaten en die werden opgehaald door de watertaxi. Hierdoor konden wij beginnen aan onze wandeling van jawel 18 km. Moe en voldaan kwamen we laat in de middag terug bij het hostel en na een verfrissende douche genoten van de welverdiende biertjes.
Na hier nog een paar dagen te hebben uitgerust en genoten te hebbe van het weer was ik er ook wel weer klaar voor om verder te gaan met de bus. .

De dagen daarna waren allemaal prachtig maar heb niet echt veel spectaculaire dingen gedaan. Totdat we aankwamen in Franz Josef!!! Dit is een dorpje wat bekend staat om zijn gletsjer. Deze gletsjer is de touristentrekker want je kunt hier namelijk een wandeling op doen. Je wordt dan door een helikopter afgezet op de gletsjer en gaat met een gids een wandeling hierop doen.
Gelukkig hadden wij prachtig weer en konden we dit dus doen en het was echt supervet. Op zo een gletsjer heb je geen besef van hoe groot het allemaal is totdat je in de verte ineens een groepje mensen ziet lopen. Dan pas besef je dat het klopt dat je hier ijsschotsen zo groot als huizen kunt zien. Het was echt een super ervaring die ik hier heb opgedaan met ongelofelijk prachtig uitzicht op de gletsjer,bergen en de vallei. Maar zeker ook het klimmen, door gaten kruipen en afdalen in een tunnel van ijs is onbeschrijfelijk. Het enige nadeel is wel dat je er dan bewust van wordt gemaakt wat global warming op de aarde wel niet te weeg brengt. De gletsjer is namelijk aan het smelten, dat is opzich niet een ramp want gletsjers groeien en smelten contstant. Maar de snelheid waarop het gebeurt is verschrikkelijk. In 2008 was de gletsjer op zijn grootst en nu was hij zoveel gesmolten dat we 70 meter lager als in 2008 stonden. Dit is dan wel even een raar gevoel als je dat hoort en ook op de bergen het verschil duidelijk kunt zien. De lij waar de begroeiing op de bergen ophield was de hoogte van de gletsjer in 2008.

De volgende dag was het ook weer een dag vol actie. Had namlijk met Arnoud en een andere Nederlander Rick afgesproken om een berg te gaan beklimmen, de Alex Knob berg. Dit was een aanrader hier in het gebied omdat je dan een geweldig uitzicht over de geltsjer en de omringende bergen had.
Om 8.15 zijn we aangelopen en 9 zwaren uren late waren we weer terug bij het hostel. Het was echt een zware klim naar de top, dit omdat de route niet echt bepaald een vriendelijke was. Over een pad van losse keien,wortels,modder en opstapjes van 1 meter duurde het 3,5 uur om boven te komen. Op de top van de berg die 1303 meter hoog is hadden we een super uitzicht over de gletsjer en de hele omringen de omgeving. Gelukkig waren we ook nog eens precies op tijd want 10 minuutjes later was de hele bergtop omringd door wolken en zag je niks meer van de omgeving. Na een welverdiende rustpauze zijn we rustig aan begonnen aan de afdaling. Deze was nog zwaarder als de beklimming omdat je iedere keer van die grote afstappen had. En dit heeft echt de tol geeist van mijn benen en knieen. Alles deed pijn op een gegeven moment en ik was blij toen ik eenmaal terug bij het hostel was en rust kon pakken.

De dag erna had ik echt enorm veel last van mijn knieen maar gelukkig was het een lange busrit zonder echt stevige wandelingen tussen door. De verschillende stops die we nu hadden gemaakt richting Wanaka waren prachtig. Het gebied hier is ongeloofelijk mooi en ruw. De bergen die hier zijn gaan niet geleidelijk aan omhoog maar het begint gewoon ineens. En als je dan in zo een landschap rondrijdt voel je je erg klein. Helaas stopte de bus niet overal om fotos te maken, want als het aan mij had gelegen had ik 2 dagen gedaan over deze route. Vooral toen we het Haast gebied in kwamen wist ik niet waar ik moest kijken. Haast is een allang overlede ontdekkingsreiziger en hij was zo aardig om hier alles naar hem te noemen. Dus ik ben over Haast river langs Haast town door de Haast pass gegaan. En hier had ik uitzicht op de prachtige Haast mountain.

Na een dagje in Wanaka te zijn geweest waar ik nog wat kaartjes heb verstuurd was het tijd om door te gaan naar Queenstown. Ofwel de adrenaline hoofdstad van Nieuw Zeeland. Als het gevaarlijk, snel, hoog, eng en een en al adrenaline is dan kun je het hier doen. Maar afgezien van dit alles ligt queenstown ook prachtig, midden tussen de bergen met een prachtig meer. Ook kun je hier gruwelijk hard opstap gaan en naar bed gaan daar denk je dan echt niet aan. In eerste instantie zou ik met de mensen van mijn bus een kroegentocht gaan doen. Maar in de eerste kroeg aangekomen kwam ik een meisje tegen waarmee ik eerder al in de bus had gezeten en daar raakte ik mee aan de praat. Via haar ontmoete ik ook wat locals hier en tegen de tijde dat de kroegentocht begon gingen hun ook allemaal mee. Maar al snel zijn we onze eigen kroegentocht gaan doen en ja dan is het ineens 4.00 en snap je er helemaal niks meer van. Om nog maar te zwijgen over mijn ander stap avontuur. Waar ik samen met 5 andere nederlanders na al de nodige biertjes in een kroeg kwam waar ze liter glazen bier hadden. Combineer dat ook nog eens met karaoke avond en dan kun je je wel voorstellen hoe ik me voelde de dag erna. Of vraag het Karla, ik heb haar nog gebeld (niet dat ik me nog veel van het gesprek kan herrinneren).
Maar goed ik ben niet op reis om iedere avond het vat proberen leeg te drinken. Ik heb hier ook nog de nodige wandelingen gemaakt, maar er is een absoluut hoogtepunt. Ik heb namelijk de ''shot over canyon swing'' gedaan. Wat wil zeggen dat je aan een touw hangt en van een een klif afspringt. Een grote schommel dus! Alleen had deze ook nog eerst een vrije val van 60 meter, wat dus het gevoel van een bungyjump geeft. Ik had er lang overgetwijfeld om dit te gaan doen en gelukkig toch de knoop door gehakt. Als ik het namelijk niet had gedaan weet ik zeker dat ik er spijt van had. Maar als je dan daar boven op zo een klein plateau staat en een metertje of 100 omlaag kijkt,.... nou dan is het een knop omzetten en gaan. Wat een ongeloofelijk gevoel krijg je dan, helemaal tegek!! Zelfs zo goed dat ik het nog een 2e keer heb gedaan en ook op een andere manier gesprongen. De eerste ben ik achteruit gesprongen en de tweede gewoon recht omlaag. Jezus mina wat kick geeft dat!

En nu vandaag is het alweer mijn laatste dag in Queenstown en morgen ga ik naar Dunedin om o.a. de steilste weg van de wereld op te gaan lopen. Hopelijk is mijn knie dan weer beter want als ik nu de trap afloop heb ik toch niet zo een heel lekker gevoel, en dat komt niet van de drank.

Nou goed ik zie dat ik er een ongeloofelijk lang verhaal van heb gemaakt en ga jullie dus maar met rust laten. Kunnen jullie verder gaan met het nuchter worden van de Vasteloavendj (Carnaval op het hoogste niveau)

Groetjes,

Daan